Μετράμε τις μέρες που θα επιστρέψουμε στην πραγματικότητα που αφήσαμε στην άκρη πριν ένα χρόνο. Μετράμε τις ώρες που μεσολαβούνμέχρι την επόμενη έστω και μικρή, αναστολή μέτρων. Πόσο όμως η ζωή θα είναι «κανονική»; Πόσο όλα αυτά που γνωρίζαμε θα αλλάξουν ή άλλαξαν και πίσω από το πρόσχημα της πανδημίας δεν το καταλάβαμε ή τουλάχιστον οι αλλαγές δεν έγιναν αισθητές ακόμα; Η καθημερινότητα µας περιορίζεται σε ειδήσεις γύρω από το σύνηθες θέμα, δημιουργώντας την αίσθηση ότι η χώρα βρίσκεται σε παύση. Πλάνη η οποία, είτε καλλιεργήθηκε, είτε επιδιώχθηκε.
Πριν από μερικές ημέρες «άλλαξαν χέρια» οι μεγαλύτεροι επιχειρηματικοί όμιλοι στην Ελλάδα. ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ και ο όμιλος ΕΛΛΑΚΤΩΡ. Η Ολλανδική εταιρεία που εδώ και μερικά χρόνια έχει αποφασίσει να ταράξει τα νερά του µεγαλοκατασκευαστικού κλάδου, τα κατάφερε «πηδώντας» από τον ένα όμιλο στον άλλο και ανταλλάσσοντας μετοχές σε ένα βράδυ ή περισσότερα, αξιολογώντας τι προσφέρει κάθε φορά σε καλή τιμή η ψωροκώσταινα. «Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε» θα πούνε κάποιοι, δικαίως, αφού δεν µας πέφτει λόγος σε ιδιωτικές επιχειρηματικές ανακατατάξεις. Όταν όμως αυτοί οι δύο όμιλοι είναι συνυφασμένοι µε τα μεγαλύτερα δημόσια έργα στη χώρα θεωρώ ότι πρέπει να µας απασχολήσει. Όχι µε συνοµοσιολογική ματιά αλλά προσπαθώντας να αντιληφθούμε την «επόμενη» µέρα της πανδημίας και να βγάλουμε συμπεράσματα τι µας περιμένει, ή πρέπει να προετοιμαστεί για να αξιοποιηθεί το δυναμικό των νέων μεγάλων ομίλων.
Η πώληση του πακέτου της ΤΕΡΝΑ στον όμιλο Λάτση και η φημολογούμενη είσοδος στο σχήμα της Motor Oil του ομίλου Βαρδινογιάννη δημιουργεί πρακτικά µια υπερ εταιρεία που διαχειρίζεται αεροδρόμια, ΑΠΕ και κρατάει μεγάλο µέρος του ΑΕΠ της χώρας στα χέρια της.
Καταλαβαίνουμε όλοι τι σημαίνει και για τα επόμενα έργα που πρόκειται να κατασκευαστούν και εδώ φυσικά αρχίζει να πλανάται το άρωμα Κρήτης µε ένα αεροδρόμιο υπό κατασκευή και ένα ΒΟΑΚ να «ετοιμάζεται».
Οι δήμοι από την άλλη όλο αυτό το διάστημα προσπαθούν µε νευρικές κινήσεις, πρόχειρες, να λάβουν θέση στη γραµµή εκκίνησης της «ανάκαμψης» μέσα σε κλίμα συνολικής µη πληροφόρησης. Η διαχείριση της καθημερινότητας έχει γίνει αποκλειστικής απασχόλησης έργο (ή κυβερνητική επιδίωξη) και χάνουμε µε αυτό τον τρόπο την εικόνα του μεγέθους της επικείμενης ανακατάταξης.
Στο Δήμο Σητείας ασχολούμαστε τα τελευταία χρόνια κατά αποκλειστικότητα µε εκκρεμότητες. Το έργο όμως δεν είναι αντιμετώπιση αυτών, αλλά το όραμα το οποίο όμως απουσιάζει. Οι εταιρείες αποτελούν, ιδιαίτερα στο μέγεθος των παραπάνω, φορείς εγγύησης ποιοτικών κατασκευών των έργων αλλά και υλοποίησης σχεδιασμών. Όταν όμως απουσιάζει το όραμα, το σχέδιο για την επόμενη µέρα, τα πράγματα θα είναι δύσκολα.
Η επόμενη µέρα ορίζει κανόνες σύμφωνα µε το αγγλοσαξονικό νόμο της αγοράς, first come first serve ( ελεύθ. µτφ: «όποιος πρόλαβε τον Κύριον είδε»). Η Σητεία είναι ουραγός, έχει τεράστιο αναπτυξιακό έλλειμα και το χειρότερο έχει τεράστιο κενό στο όραμα των εντεταλμένων να οραματιστούν. Η επιλογή της αποστασιοποίησης δεν πρέπει να είναι επιλογή των αιρετών ιδιαίτερα των αυτοδιοικητικών καθώς κάθε στιγμή πρέπει να παρακολουθούμε τις εξελίξεις και να παίρνουμε θέση ή να προσαρμόζουμε τις δράσεις µας. Το αύριο έχει έρθει και είναι ανταγωνιστικό και διεκδικητικό περισσότερο από ποτέ ή προσαρμοζόμαστε ή θα βλέπουμε «το τρένο» να περνάει και εμείς να σχολιάζουμε και να µένουµε στα μικρά και καθημερινά.
Νίκος Κουρουπάκης
ΔημοτικόςΣύμβουλος