OΣητείαΣαν σκηνικό βγαλμένο από ταινία…… περιγράφει σημεία της Σητείας η σημερινή Guardian

https://www.theguardian.com/travel/2024/apr/14/crete-greek-island-perfect-escape

Το παρθένο βορειοανατολικά του μεγαλύτερου νησιού της Ελλάδας προσφέρει ένα αναζωογονητικό μείγμα από παραλίες χωρίς κόσμο, αυθεντικές ταβέρνες και εκπληκτική θέα

Μερικές φορές, όταν ταξιδεύεις, φτάνεις κάπου τόσο γραφικά, που υποψιάζεσαι ότι φτιάχτηκε ως σκηνικό ταινιών ή ότι έχει «Disneyfied» ειδικά για τουρίστες.

Νιώθω αυτό το συναίσθημα όταν περπατώ στον μικρό, πεταλοειδή όρμο στο Μόχλο της Κρήτης. Μισή ντουζίνα εστιατόρια, όλες οι ξύλινες καρέκλες από κοβάλτιο, τα ασβεστωμένα τραπέζια και οι μαυροπίνακες προσφέρουν γύρο και φρεσκοαλιευμένο ψάρι. Στη λεπτή λωρίδα από πέτρες που περιβάλλει το χαμηλό θαλάσσιο τείχος, μια χούφτα ντόπιων πετσοκόβονται μετά από μια καθυστερημένη βουτιά, τα δύο τελευταία κεφάλια βουίζουν στο μεταλλικό γαλάζιο νερό, το μικρό, ογκώδες νησί πίσω τους φωτιζόμενο από το βερίκοκο-χρυσό φως του ήλιου, που βυθίζεται αργά κάτω από τον ορίζοντα.

Τακτοποιούμαι με ένα κρύο Mythos και παραγγέλνω ένα πιάτο τραγανό γύρο, φρέσκια πίτα και τζατζίκι. Καθώς κοιτάζω τον σιγά σιγά σκοτεινό κόλπο του Μιραμπέλλου, αισθάνομαι σίγουρος ότι μια εβδομάδα εδώ, χωρίς να κάνω τίποτα άλλο από το να αγγίζω τα 10 λεπτά με τα πόδια ανάμεσα στο ξενοδοχείο μου, το Mochlos Blue, και αυτή την ακατάστατη ταβέρνα, θα ήταν πιο αναζωογονητική από μια πολυτελές ξενοδοχείο σπα.

Αλλά αυτή η ήσυχη γωνιά της Κρήτης αξίζει να την εξερευνήσετε. Τα βορειοανατολικά, όπου βρίσκονται τα βουνά Δίκτη, είναι ένα από τα τελευταία παρθένα τμήματα της ακτογραμμής του νησιού και ένας κόσμος μακριά από τα πολυτελή θέρετρα που διασκορπίζουν την ακτή γύρω από την Ελούντα και τα μεγάλα ξενοδοχεία και διαμερίσματα της δεκαετίας του 1980 που χαρακτηρίζουν μέρη όπως ο Άγιος Νικόλαος.

Μετά από μια χαλαρή πρώτη μέρα, ξεκίνησα να ανακαλύψω μια καλή τοπική παραλία (το μόνο πράγμα που δεν έχει ο Μόχλος) και να ακολουθήσω μια σύσταση για τη Θόλο, κρυμμένη 3 χιλιόμετρα από τον κεντρικό δρόμο.

Αποδεικνύεται ότι είναι η απόλυτη απόλαυση μιας παραλίας: μια μακριά λωρίδα άμμου χωρίς ξαπλώστρες και ομπρέλες, η μόνη σκιά που ρίχνει μια συστάδα αλμυρικών δέντρων που προστατεύουν μια χούφτα αυτοκίνητα. Καθώς μπαίνω στο νερό, μόνο ένα άλλο ζευγάρι κολυμπάει. Το νερό είναι αστραφτερά διαυγές, κοπάδια από μικροσκοπικά ψάρια κυνηγούν στα ρηχά. Τα βουνά φαίνονται στο νότιο άκρο της παραλίας, περνούν από ένα ασβεστωμένο σπίτι στο μικρό δρόμο που οδηγεί πάνω από το ακρωτήριο προς τα βόρεια.

Το κολύμπι είναι στην πραγματικότητα μόνο μια δικαιολογία για υπερβολική απόλαυση. Το κρητικό φαγητό είναι αναμφισβήτητα το καλύτερο στην Ελλάδα, τα ποικίλα τοπία του νησιού που παράγουν τα πάντα, από βότανα του βουνού, χόρτα και πικάντικο τυρί μέχρι λαχταριστά ελαιόλαδα, φρέσκο ​​ψάρι και τραγανά σνακ, όπως σπανακόπιτα – χρυσαφένια ζύμη, γεμιστή με αλμυρή φέτα και βότανα. Το καλύτερο από όλα, επειδή αυτή η περιοχή της Κρήτης είναι έξω από το κύριο τουριστικό μονοπάτι, ακόμη και η πιο εντυπωσιακή ταβέρνα σπάνια κατακλύζεται.

Κατευθύνομαι προς το χωριό Μυρσίνη, όπου ένα σωρό ασβεστωμένα σπίτια σκαρφαλώνει στην πλαγιά του βουνού και ο Μόχλος είναι κάτι περισσότερο από ένα ασαφές λευκό περιθώριο κατά μήκος μιας μικρής λωρίδας θάλασσας, εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω. Καθώς ανεβαίνω τα σκαλιά της Ταβέρνας Κάθοδος, περνάω κυκλικούς δίσκους με ντομάτες που σιγά σιγά στεγνώνουν στον ήλιο. Βγαίνω σε μια σειρά από μικρές βεράντες, γεμάτες με γλάστρες από τερακότα και αταίριαστες καρέκλες και τραπέζια. Οι φωτεινοί κίτρινοι τοίχοι είναι καλυμμένοι με τα πάντα, από ψάθινα καπέλα μέχρι ψεύτικα λουλούδια και παλιά μαγειρικά εργαλεία.

Επειδή αυτή η περιοχή της Κρήτης είναι έξω από το κύριο τουριστικό μονοπάτι, ακόμη και η πιο εντυπωσιακή ταβέρνα σπάνια κατακλύζεται.
Η θέα είναι τόσο εντυπωσιακή – υπέροχα βουνά με πρόσωπο με θάμνους, το μακρινό περίγραμμα της οδοντωτής βόρειας ακτής της Κρήτης σαν ένας τεράστιος κοιμισμένος αλιγάτορας δίπλα στη θάλασσα – που δεν θα είχε σημασία αν το φαγητό ήταν μέτριο. Αντίθετα, τρώω τραγανή μυζηθρόπιτα – ένα πλακέ ψωμί γεμιστό με τυρί, ζεστό από το τηγάνι και περιχυμένο με μέλι, και ντολμαδάκια – τα πιο ζουμερά αμπελόφυλλα που έχω δοκιμάσει ποτέ.

Στο τραπέζι δίπλα μου, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι περνάει μέσα από μια καράφα κρασί, βγάζοντας φωτογραφίες για να τις στείλει στα εγγόνια τους. Στην άλλη πλευρά της ταράτσας, μια ελληνική οικογένεια τσακώνεται για τεράστια πιάτα με κεφτεδάκια και καλαμάρια. Κάτω από όλα, τα τζιτζίκια διατηρούν τη ρυθμική τους χορωδία. Μου κάνει εντύπωση ότι μπορεί να έφτασα στην κορυφή της ελληνικής.

Όλο το φαγητό με ωθεί να αποφασίσω να πάω στο φαράγγι του Ρίχτη, σε μικρή απόσταση μισής ώρας με το αυτοκίνητο από τον Μόχλο. Παίρνω την εύκολη επιλογή (αν και όλα είναι σχετικά) και οδηγώ τον απότομο, στριφογυριστή δρόμο από το πάνω πάρκινγκ μέχρι την παραλία, μειώνοντας την πεζοπορία από δύο ώρες σε περίπου 40 λεπτά (και κόβοντας τις περισσότερες ανηφορικές διαδρομές). Ακόμα κι έτσι, είναι αρκετά ορειβατικό και περισσότερο σαν περίπατος στο τροπικό δάσος παρά με φαράγγι. Μικροί καταρράκτες ορμούν μέσα από αιχμές στο βράχο, υποψίες για το κύριο γεγονός – μια αστραφτερή, γαλαζοπράσινη πισίνα με κινητικές έλικες νερού που εκτοξεύονται πάνω από την επιφάνεια του βράχου πάνω.

Το Richtis αποδεικνύεται ότι είναι πολύ περιπέτεια, δικαιολογώντας την τελευταία μου μέρα που έκανα λίγα, εκτός από το να χαλαρώσω στην ήρεμη πισίνα του Mochlos Blue. Το ξενοδοχείο είναι μόνο για ενήλικες (εκτός από τις καλοκαιρινές διακοπές στο σχολείο), και με μόλις έξι δωμάτια μοιάζει περισσότερο σαν μια ευρύχωρη βίλα. το μπαρ τιμιότητα είναι καλά εφοδιασμένο με σνακ, παγωμένες μπύρες και ντόπιο κρασί και ο μικρός μπουφές πρωινού συνοδεύεται κάθε πρωί από παραδοσιακή, σπιτική απόλαυση – ομελέτα με ντομάτα, σπανακόπιτα και, το απόλυτο αγαπημένο μου, λουκουμάδες – τηγανητές μπάλες ζύμης , περιχυμένο με μέλι και ξηρούς καρπούς.

Το τελευταίο μου βράδυ, ανεβαίνω με το αυτοκίνητο από το χωριό για δείπνο στην Ταβέρνα Natural, όπου τα τραπέζια είναι στρωμένα σε έναν γοητευτικό, δεντρόφυτο κήπο. Η θέα στον κόλπο του Μιραμπέλου είναι ίσως μια από τις πιο εκπληκτικές σε ολόκληρο το νησί. Το ωριμάζω ακριβώς για το ηλιοβασίλεμα και παρακολουθώ, μπερδεμένος, καθώς ο ουρανός φλέγεται μέσα από μια εκπληκτική παλέτα χρωμάτων, τον ήλιο να καίει αργά προς τα μωβ-καστανόξανθα βουνά. Παραγγέλνω μια ντοματοσαλάτα και μουσακά, με τις μελιτζάνες να απλώνονται στο πιάτο σαν μετάξι. Η θέα είναι εκπληκτική, το φαγητό νόστιμο, η μπύρα τέλεια παγωμένη… Θα ήταν λάθος να μείνετε άλλη μια εβδομάδα;

Μια εβδομάδα στο Mochlos Blue κοστίζει από 899 £, συμπεριλαμβανομένης της ενοικίασης αυτοκινήτου και της διαμονής B&B, μέσω του Simpson Travel. Για περισσότερες λεπτομέρειες, μεταβείτε στη διεύθυνση simpsontravel.com